De durf om op te staan

Enkele dagen geleden keek ik naar het interview met Evelien Peeters en Hannah Visser, beiden internisten in een ziekenhuis. Medio vorig jaar hebben zij het initiatief genomen om een brandbrief te sturen naar de regering. Wat zij in hun ziekenhuis ervaarden was niet in lijn met de berichtgeving over Corona vanuit de overheid. De brandbrief is uiteindelijk gepubliceerd in de landelijke bladen. Zie meer daarover op de site van dit artsencollectief.

Vaak zeiden ze achter de schermen dan vaak vergoelijkend: ‘Tja je moet begrijpen ik heb toch elke maand een hypotheek af te betalen.’

Dat bleek nu ook zo het geval bij al die artsen die niet durven te ageren tegen de eenzijdige beeldvorming rond Corona vanuit de overheid en vanuit de medische toezichthouders. In de zaal waar het interview werd gehouden zaten, bleek even later, wel een heleboel gepensioneerde artsen. Die durfden hun mening wel te geven, die hadden zoals ze zelf ook zeiden, niets meer te verliezen. Die wilden wel graag vanuit hun medische kennis aangeven hoe ze er over dachten.

Nu gaat het me in dit artikel niet zozeer over de inhoud van het interview, maar over de tweedeling tussen werkenden en gepensioneerden. Die laatste groep, waar vele bezoekers van 60andMore toe behoren, hebben het blijkbaar veel makkelijker om hun mening te verkondigen. Zij hoeven niet meer bang te zijn om hun baan te verliezen, hun carrière te benadelen, gepasseerd te worden bij een promotie of meer van dit soort banaliteiten. Zij hebben een leeftijd bereikt waarop zij veel vrijer hun mening durven te uiten. Hoewel ik hoop dat velen van ons ook tijdens hun werkzame leven hun mening niet onder stoelen of banken hebben gestoken, gaat het voor nu om de vrijheid die we nú hebben. Daar kunnen we werkelijk wat mee.

Om ons collectieve nalatenschap over te kunnen dragen, is er nog het nodige werk aan de winkel. Lees daarover het artikel ‘Welke erfenis laat we achter? Kunnen we daar nog iets aan veranderen?’ Naar het gevoel en de mening van velen van onze leeftijdsgenoten is de huidige wereld nog verre van perfect. Er schort nog het nodige aan onze erfenis, zo willen we het onze kinderen in wezen toch niet na laten? (Laatst hoorde ik overigens een mooie uitspraak: “We hebben de wereld niet geërfd van onze ouders, maar we lenen het van onze kinderen”.)

Juist nu, in deze levensfase blijken we dan zowaar de vrijheid te hebben om echt te zeggen wat we er van vinden, zonder dat we bang hoeven te zijn voor de repercussies. Wij kunnen de pijnpunten in de wereld met naam en toenaam benoemen. We kunnen ons uitspreken, daar waar anderen hun mond houden, uit angst voor de gevolgen. Daardoor kunnen wij scherper in de discussie stappen en veel concreter verwoorden waar de schoen wringt. En we hebben er meestal nog de tijd voor ook.

Wat let ons? Zou het niet goed zijn om aan het begin van het nieuwe jaar voor jezelf één onderwerp te benoemen, waarvan je oprecht van mening bent, dat daar toch eens wat verandering in moet gaan komen? Eenzijdige mediaberichtgeving, steeds duurder wordende zorgkosten, afbraak van het sociale stelsel, extreme inkomens ongelijkheid, milieuproblematiek, ……. noemt u maar ……

Zou het niet een geweldig gevoel geven als je aan het eind van dit jaar terugkijkend voor jezelf kan constateren dat je er werk van hebt gemaakt, dat je de problematiek waar je je voor hebt hard gemaakt, zo veel als mogelijk op tafel hebt weten te brengen. Dat je je bij een groep hebt aan gesloten die zich ook hard maakt voor het betreffende onderwerp. Dat je met gelijkgestemden in contact bent gekomen. Het levert naast nieuwe vrienden ook aandacht voor het door jouw gekozen actiepunt.

Alleen het feit al dat anderen nu weten wat jij er van vind, maakt al het verschil. Zet ook anderen aan het denken. En wie weet wat dat op termijn voor effect heeft.

Als je nog nooit met een demonstratie hebt meegelopen, geeft het een enorme kick om dit te ervaren. Als er straks een demonstratie wordt georganiseerd rond het thema waar jij dit jaar je tanden in gaat zetten, loop mee. Maak een spandoek, of als je dit te spannend vindt, pak een viltstift en een wit T-shirt. Laat zien waarvoor je staat. Je bent niet alleen als het gaat om het door jouw gekozen actiepunt. Alleen dat al aan den lijve te ervaren, maakt het de moeite waard. Voor jezelf, de wereld en je erfenis.